ارتقای بهره وری سرمایه انسانی که در گرو شناسایی کارکنان کلیدی، استعدادها، شناخت شایستگی‌های آنان و به کارگماری صحیح افراد در جای مناسب می باشد، یکی از چالش ‏های اصلی حوزه ی مدیریت منابع انسانی است که سال‏ هاست مورد توجه جوامع علمی توسعه یافته قرارگرفته است. این مهم از طریق کانون های ارزیابی و توسعه به شکلی اثربخش و مطمئن قابل انجام است.

سازمان­ها، به عنوان بخشی از کانون­ های ارزیابی، برای قطع ارتباط از روال روزمره، ایجاد تعهد شغلی و افزایش خودآگاهی، کارمندان را به طور انتخابی به یک محل خارج از محدوده دفتر می فرستند. شرکت کنندگان چندین فعالیت از قبیل نقش آفرینی، بحث های گروهی، مصاحبه های رفتاری و ارائه انگیزه تجاری را انجام می دهند. در همین حال، ارزیاب های باتجربه شرکت کنندگان را از نظر رفتار نشان دهنده آنها مورد مشاهده و ارزیابی قرار می دهند. در پایان هر فعالیت، ارزیاب ها مشاهدات خود را مقایسه می کنند و درباره عملکرد هر شرکت کننده به بحث می پردازند. هنگامی که آنها در مورد عملکرد فردی به توافق رسیدند، یک گزارش دستی تهیه می کنند که شرکت کنندگان براساس آن، بازخورد یک به یک دریافت می کنند.

با توجه به ریسک بالا و هزینه های مربوطه، کانون­های ارزیابی حضوری برای همه سطوح شغلی راه اندازی نمی شوند. آنها برای مدیران ارشد، مدیران عامل و مشاغلی از این دست به بهترین وجه مناسب هستند. همچنین، از آنجا که این روش باعث ایجاد ناراحتی قابل توجهی در مدیریت تدارکات می شود، استفاده از این رویکرد توصیه نمی گردد.